Unglingsárin líða fljótt. Þetta
er tímabil mótunar fyrir það sem koma skal. Leiðir geta skilið en strengur
vináttunnar er til staðar og býr í okkur um ókomin ár. Í dag kvöddum við Björgu Árnadóttur, móður vinar
míns Sverris Gauks og Helgu systur hans. Ég var heimagangur hjá Björgu og Ármanni
Lárussyni eiginmanni hennar á unglingsárunum.
Þetta voru góð ár og uppbyggileg. Nærvera og
umhyggja fyrir okkur unga fólkinu var einlæg og mildileg. Það var oft glatt á
hjalla á Digranesveginum hjá þeim hjónum. Þau voru um margt ólík. Björg var
fíngerð kona, glaðlynd og skemmtileg. Ármann
stór og kröftugur, glímukonungur Íslands í 13 ár var hægari í fasi. Það var þó
aldrei langt í glettnina.
Þau hjón voru meðal frumbyggja í Kópavogi,
þeirra sem byggðu upp þetta samfélag. Björg var verkstjóri um árabil í
frystihúsi Barðans í Kópavogsdal. Þar kynntumst við mörg fiskvinnslustörfum undir
hennar verkstjórn og það var ekki slegið slöku við. Verkstjórinn sá til þess að
enginn tími fór til spillis og að gæðin væru fyrsta flokks. Ármann var líka
mikill verkmaður. Það var sérstakt fréttaefni þegar hann og Davíð á
Arnbjarnarlæk byggðu hitaveitulagnir inn í borgina á þessum árum, þvílík voru
afköstin og dugnaðurinn.
Björg og Ármann voru bakhjarlar Kefas,
óháðs kristins safnaðar í Kópavogi. Söfnuðurinn á glæsilegt guðshús í efri
byggðum Kópavogs með fallegu útsýni yfir Elliðavatn og hæðir Heiðmerkur. Það
hallar á engan þó að frá því sé sagt að Ármann hafi byggt þetta guðshús fyrir
eiginkonu sína eins og presturinn gat um í minningarræðu sinni. Blessuð sé
minning Bjargar.