Tíminn flýgur

Tíminn hefur verið mér hugleikinn undanfarið. Tíminn líður svo hratt að maður hefur vart undan að njóta hverrar stundar. Eins og öll gæði er tíminn takmarkaður - hver og einn á sinn tíma og honum er misjafnlega skipt. Einhver mesta speki sem ég hef heyrt um veraldlegan auð og verðmæti tíma var þegar tíðindamaður í sjónvarpinu spurði aldurhniginn athafnamann á Eskifirði hvort hann væri ríkur. Athafnamaðurinn svarðaði því til að hann væri ekki ríkur. En sagði þú ungi maður ert ríkur þú átt tímann fyrir þér sem ég á ekki lengur, þessvegna ert þú ríkur. Ég var minntur á það í vikunni að tíminn er það dýrmætasta sem við eigum. Það hvernig þú ákveður að verja honum er mikilvægasta ákvörðun sem þú tekur. Þetta fékk ég sem svar við þeirri staðhæfingu minni úr ranni hagfræðinnar að peningar væru afl þeirra huta sem gera skuli. Viðmælanda mínum fannst lítið til þessarar staðhæfingar koma og vildi meina að aflið væri fyrst og fremst tíminn sem maður væri tilbúinn til þess að verja í verkefnið. Frá sjónarhóli hagfræðinnar mundi þetta teljast marxískt viðhorf. Sá sem minnti mig á gildi tímans er ekki Marxisti heldur læknir - og miðað við sérsvið hans sem við skulum láta liggja milli hluta hefur hann vafalaust næma sýn á gildi tímans eða tímaleysisins eftir atvikum. Við þessa staðhæfingu rifjaðist upp fyrir mér umrætt viðtal við athafnamanninn um gildi tímans. Eigi að síður verður ekki horft fram hjá því að peningar eru nauðsynlegir til síns brúks en þeir duga skammt án vinnuframlags mannsins. Í samandregnu máli gátum við verið sammála um að tveir grundvallarþættir verðmætasköpunarinnar væru fjármagn\peningar og vinnuframlag\tími einsaklingsins. Það er svo önnur pæling hvernig við förum best með tímann og fjármagnið. Nóg í bili. Kveðja.